جلالت کربلا

اگر چه خلق بگویند در سماست بهشت 

زمن بپرس که درخاک کربلاست بهشت 

چرا سما بکند غبطه خود به کرب بلا

اگر بگفته این خلق در سماست بهشت

بخلق کرب بلا را نشان دهم گر خلق

 ز من سؤال نمایند در کجاست بهشت

نه من بهشت بگویم به کربلا تنها

 حسینیان همه گویند کربلاست بهشت

جوار قبر حسین جنت است بی شبهه

بر آن دلیل که گویند پر جلاست بهشت

چگونه روضه جنّت نباشد آن روضه

که جای جلوه جان بخش کبریاست بهشت

بگو بهشت بجای که آشنا آنجاست

به آشنا طلبان کوی آشناست بهشت

همی کشد دل مارا بخویش کرب بلا

بود درست که گویند دلرباست بهشت

کسیکه جلوه آن بارگاه را دیده

بچشم خویش بدیده است جانفزاست بهشت

بزلف اکبر شهزاده کربلا خوشبوست

نسیم صبح رساند که مشکساست بهشت

چو چشمه هاست در آن اشک چشمها جاری

بچشمه های روان گو که با صفاست بهشت

پیمبران همه در روضه حسین جمعند

مکان پاکدلان جای انبیاست بهشت

بهشت روی زمین را بیان کنم یک یک

شود عیان که چه جا ها برای ماست بهشت

بهشت انور این دهر در مدینه بود

 بصدق روضه شاه قل انّماست بهشت

چو کربلا نجف الاشرف است جاوه نما

رواق روضه پر نور مرتضاست بهشت

چو باغ خلد بود خاک طوس عنبرسا

به شیعیان حرم حضرت رضاست بهشت

دو جنّت است بما کاظمین و سامرّا

 که از چهار امام این دو جا بماست بهشت

بسان هشت بهشت هفت روضه پر نور

 برای خلق بر آن خانه خداست بهشت

اگر نقاب فتد از جمال حجّت عصر

 عیان شود که جهان خدانماست بهشت

بجلوه های روان بخش ساقی کوثر

 رواق روضه عباس باوفاست بهشت

بجرم در طلب کربلا مشو انور

 که جای مردم بی جرم و بی خطاست بهشت